bobbel

Ik heb het vanavond naar mijn zin. Het glas wijn in mijn hand of beter gezegd, de inhoud ervan, zorgt voor een gelukzalig gevoel. De scherpe randjes van het leven zwakken af. Het leven is geweldig, hier en nu, tussen het feestgedruis.

Problemen en angsten lijken ver weg, niets remt mij af. Ik voel geen rem meer, dat besef zal later pas écht goed doordringen…. Gesprekken lopen als vanzelf, zonder dat ik naar woorden hoef te zoeken. Ik maak mij niet druk over hoe ik overkom, op dit moment ben ik geweldig. Nu ben ik eens de spraakwaterval, de spontane, en ik heb zin om te dansen ook al danst er verder geen hond.

Als ik later op de avond bij mijn vriend thuis op de wc zit moet ik mijn best doen om rechtop te blijven zitten. Nadat ik met de tandenborstel door mijn mond heb geroerd, probeer ik het bed te vinden. Op de slaapkamer ontlast ik mijn voeten van de hoge hakken. Ik trek mijn shirt uit, bevrijd mijn boezem, stroop mijn skinny jeans en string naar beneden, laat dit op de grond zakken en kruip in bed. Het bed voelt als een boot, die heel snel afdrijft.

De volgende ochtend is het gelukzalige gevoel van gisteravond ver te zoeken. In mijn hoofd lijkt een timmerfabriek keihard aan het werk te zijn. Ik tracht overeind te komen, maar laat mijn lijf terug op het matras vallen als de timmerfabriek nog intensiever begint te timmeren. Mijn maaginhoud maakt koprolletjes. Ik duw de hand weg die aan mij ligt te friemelen. Diezelfde hand komt een moment later een emmertje brengen. Ik ga erboven hangen met mijn hoofd. Gadverdamme….van mij mag vandaag voorbij zijn. Ik wil direct overstappen naar morgen.

Rond het middaguur lukt het met veel moeite om overeind te komen. Versuft pak ik mijn kleding van de grond en kleed mijn halfdode lijf aan. Mijn knie voelt raar, een beetje beurs ofzo. Ik was mijn gezicht en trek de mascaraborstel over mijn duffe oogluiken. De hand staat nu aan een pannetje bij het fornuis een ei voor mij te bakken. Ik kauw in muizenhapjes op de snee brood met het kaas overbakken ei (want kaas moet erop en dat weet de hand na al die jaren).

Na  het ontbijt tuur ik een poosje voor me uit en dan waag ik mij op de fiets naar huis. De hand fietst voor mijn veiligheid mee. Tijdens het fietsen voelt mijn knie nog steeds raar. Omdat ik te weinig heb gegeten kopen we in de supermarkt een broodje. Het is er drukker dan verwacht op deze zondag. Ik loop met mijn manke knie door de winkel. Thuis werk ik het broodje met lange tanden, en een emmertje naast mij, naar binnen. Weer speelt de beurse knie op. Tot mijn schrik voel ik dat er een grote bobbel onder mijn knieholte zit, erg opzichtig ook. Ik stroop mijn skinny jeans naar beneden om te kijken. De bobbel blijkt mijn string van gisteravond….